Van gymles tot technieklokaal. En van schouderklop tot schop onder de kont. Iedere dag en met ieder kind zoeken ze de juiste ingang voor ontwikkeling. Sinds ik zelf moeder ben, weet ik hoe lastig dat kan zijn. Misschien is het ietsje makkelijker met de kinderen van een ander? Ik weet het niet. Gelukkig geven de leerkrachten stuk voor stuk aan hoeveel energie ze krijgen van die stuiterballen die vooruit willen. En ook van pubers die ogenschijnlijk niet vooruit willen. Of zoals ze het op een middelbare school zeiden: ‘Iedereen wil groeien. Als je leerlingen vanuit mogelijkheden benadert, het systeem durft los te laten en plezier en veiligheid voorrang geeft op lesstof, komt iedereen vooruit.’ Een prachtig statement.

Helaas gebeurt dat niet overal. Er zijn meer thuiszitters dan ooit. Leerlingen die tussen wal en schip vallen. Waar niemand naast gaat staan om te zeggen: we vinden voor jou een plek, linksom of rechtsom. Is het een gevolg van de Wet passend onderwijs? Van de decentralisaties in de Jeugdzorg? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat we leerkrachten nodig hebben die het systeem snappen en er tegelijkertijd waar nodig uit durven stappen. Die de regels kennen, en ze aanpassen als de situatie daarom vraagt. Die het kind centraal stellen (huh, doet iemand dat niet?), zonder de realiteit uit het oog te verliezen. Het zijn helden die we zoeken, alledaagse helden. Die het niet om de medailles of de roem doen, maar om het kind.